Teofil Kurczak (1877 – 1962), syn ziemi łowickiej, poseł na Sejm w latach 1919 – 1922. Pochodził z wsi Ostrów koło Łowicza. Uczeń szkół powszechnych w Dąbkowicach i Bocheniu. Pod koniec XIX w. nawiązał kontakty z postępową inteligencją warszawską, działaczami społecznymi m.in. Stefanią Sempołowską, Maksymilianem Malinowskim. W tym czasie opublikował swoje pierwsze artykuły w „Zorzy”, następnie pisał w „Zaraniu” i „Siewbie”, „Łowiczaninie”. Z początkiem XX w. kontynuował swoją działalność społeczną, w 1902 r. współtworzył Spółdzielnię Rolną „Jutrzenka” w Bocheniu. Był członkiem polskiego Związku Ludowego. Był organizatorem zabezpieczenia zjazdu nauczycieli w Pilaszkowie w 1905 r., a także organizował zbiórkę podpisów za wprowadzeniem języka polskiego do szkół. W 1907 r. został aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. W 1909 r. był współorganizatorem Łowickiego Towarzystwa Rolniczego, następnie w 1910 r. w rodzinnej wsi założył straż ogniową. Od 1915 r. działał w Polskim Stronnictwie Ludowym, tworzył zalążki Polskiej Organizacji Wojskowej w Łowickim. Pomagał zakładać szkoły i wiejskie jednostki straży ogniowej.

         Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. współtworzył podwaliny nowych władz miejskich i powiatowych. Działał w PSL „Wyzwolenie”. W wyborach do sejmu w 1919 r. został wybrany posłem. Następnie wraz z grupą posłów przeszedł do partii Wincentego Witosa PSL „Piast”. Dzięki jego zabiegom powstały w Łowickim dwie szkoły rolnicze: męska na „Blichu” i żeńska w Dąbrowie Zduńskiej. Po zakończeniu kadencji podjął się działalności lokalnej, szeroko propagował unowocześnienie gospodarstw rolnych, ogrodniczych, hodowli