Adam z Bochenia (ok. 1470 – 1514), zwany również Adamem Polakiem, Adamem z Łowicza, pochodził z podłowickiego Bochenia. Studia podjął w 1486 r., zdobył tytuł bakałarza, następnie magistra filozofii (1492 r.). Cieszył się względami króla Jana Olbrachta, u którego przypuszczalnie był pisarzem królewskim. Studia kontynuował prawdopodobnie we Włoszech w Bolonii, by w 1504 r. nostryfikować w Akademii Krakowskiej uzyskany tytuł doktora medycyny. Uroczystość tę zaszczycił swoją obecnością król Aleksander Jagiellończyk z żoną. Adam z Bochenia cieszył się opinią wybitnego lekarza, był częstym gościem na Wawelu, pełnił funkcję nadwornego lekarza królewskiego za czasów Aleksandra Jagiellończyka i Zygmunta I. Na przełomie 1510 i 1511 r. został rektorem Akademii Krakowskiej. W tym czasie przeprowadził wiele ważnych dla uczelni uchwał w dziedzinie majątkowej i organizacyjno–ustrojowej, m.in. zniósł zwyczaj beanii.

Jest autorem utworu filozoficzno–moralistycznego „Dialogus de quattuor statuum contentione” (Dialog o sporze czterech stanów), który ukazał się drukiem w 1507 r. Ponadto wydał utwór „Judicium de scientiis” (Sąd o naukach) poświęcony przyjacielowi, profesorowi Janowi ze Stobnicy. Niestety znany jest dziś tylko z tytułu bibliograficznego. Od 1964 r. szkoła w Bocheniu nosi jego imię, a na budynku znajduje się tablica upamiętniająca tego wybitnego humanistę, przyrodnika i lekarza.