Julian Gałaj (1908 – 1986) pisarz, dziennikarz. Pochodził z Mystkowic, w okresie przedwojennym członek Polskiej Partii Komunistycznej, po wojnie w latach 1947 – 1953 pracował w redakcji Polskiego Radia dla wsi. Napisał kilka powieści, których akcja rozgrywa się na wsiach łowickich i w Łowiczu. Najbardziej znanym w twórczości Gałaja jest cykl powieści o rodzinnej wsi „Mystkowice wioska mała”, który ukazywał się w latach 1946 – 1961. W swoich powieściach prezentował zmiany zachodzące na wsi łowickiej, podejmował polemikę z „Chłopami” Reymonta. Często podłożem powieści stawały się motywy biograficzne. Ponadto wydał powieści: „Kosa” (1949, pod pseudonimem Jul–Jan) „W rodzinie Lebiodów” (1950), „Przedpole” (1954), „Antypka” (1960), „Koleiny” (1967), „Kibice mimo woli” (1973), „Wieże nad miastem” (1979).

Dyzma Gałaj (1915 – 2000) działacz ludowy i polityczny, poseł, marszałek Sejmu. Pochodził z rodziny chłopskiej, z Mystkowic. W 1950 r. ukończył studia na Uniwersytecie Łódzkim, w 1970 r. uzyskał tytuł prof. nadzwyczajnego, a w 1977 r. prof. zwyczajnego nauk humanistycznych. Był wieloletnim członkiem stronnictw ludowych – od 1948 r. należał do Stronnictwa Ludowego następnie do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W latach 1949 – 1953, 1956 – 1984, 1969 – 1976 był członkiem Naczelnego Komitetu ZSL, następnie w latach 1971 – 1973 członkiem Prezydium NK, wiceprezes NK; 1969 – 1971 i 1972 – 1976 przewodniczył Klubowi Poselskiemu ZSL. W latach 1936 – 1939 pracował jako nauczyciel, podczas wojny był w ruchu oporu w Batalionach Chłopskich; więziony na Pawiaku. Po wojnie działał w Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici” (m.in. wiceprezes zarządu głównego). W latach 1946 – 1948 pracownik naukowo–dydaktyczny Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, 1948 – 1956 Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie (1950 – 1951 prorektor uczelni). Następnie od 1956 do 1964 r. był redaktorem naczelnym miesięcznika „Wieś Współczesna”, równocześnie w latach 1959 – 1970 pracował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Od 1964 r. był kierownikiem Zakładu Badań Rejonów Uprzemysławianych PAN, w latach 1971 – 1985 dyrektorem Instytutu Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN.

W latach 1965 – 1980 był posłem na Sejm. W lutym 1971 został wybrany Marszałkiem Sejmu, zastępując do końca kadencji (luty 1972) Czesława Wyczecha. W okresie od 1972 do 1976 r. był członkiem Rady Państwa. Sprawował także mandaty radnego w Wojewódzkich Radach Narodowych w Łodzi i Olsztynie (należał tam również do lokalnych władz ZSL).

Opublikował książki: „Powstanie Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici” (1959), „Aktywność społeczno–gospodarcza chłopów” (1961), „Chłopi – robotnicy wsi płockiej” (1964), „Polityczny ruch chłopski w Polsce” (1969); autor artykułów w „Nauce Polskiej”, „Wsi i Rolnictwie”, „Wsi Współczesnej” i innych pismach.